Γιατί εγώ κάνω θέατρο

Ανατρέχοντας στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι την γιαγιά μου, που ήταν ο άνθρωπος ο οποίος με μύησε στο χώρο του θεάτρου. Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν «η Άννα και ο Βασιλιάς». Είχα μαγευτεί, θυμάμαι ότι τελείωσε η παράσταση και δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι. Έκτοτε καθιερώσαμε με την γιαγιά μου μια φορά την βδομάδα να πηγαίνουμε θέατρο. Όταν βρισκόμουν στο θέατρο ένιωθα σαν να είμαι σπίτι μου, τρελαινόμουν για την μυρωδιά της σκηνής και βυθιζόμουν στην εκάστοτε ιστορία.

Το σπίτι μου πλέον είναι γεμάτο προγράμματα θεάτρου, θεατρικά βιβλία και έχω πολλές αναμνήσεις που τις κρατάω ζωντανές μέσα στην καρδιά μου. Σήμερα το θέατρο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου. Ξεκίνησα από το να είμαι θεατής, συνέχισα δημοσιεύοντας κριτικές για τις παραστάσεις που παρακολουθούσα και μια μέρα βρέθηκα έξω από την πόρτα μιας δραματικής σχολής, περιμένοντας να έρθει η σειρά μου στις εισαγωγικές εξετάσεις. Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είμαι στο εργαστήριο της Τζενεράλε και νιώθω μεγάλη χαρά καθώς κάθε μάθημα είναι ένα καινούργιο ταξίδι, μια βουτιά στο μέσα μου. Δοκιμάζω τις αντοχές μου και δεν σταματάω να παίζω.

Μέσα από το θέατρο ανακαλύπτω την μαγεία των κειμένων, τα υπέροχα νοήματα που κρύβει καθένα από αυτά καθώς και πράγματα που μαλακώνουν την ψυχή μου. Πράγματα που άλλοτε με βυθίζουν σε σκέψεις και άλλοτε με κάνουν να ταυτιστώ μαζί τους. Με τον κάθε ρόλο που έχω να ερμηνεύσω «χάνομαι» και προσπαθώ να τον ερμηνεύω με όση μαγεία διαθέτω. Είναι ωραίο να χάνεσαι, νιώθω ότι σταματάει ο χρόνος και ότι βουτάω στο παραμύθι. Είναι τόσο ωραίο να ζεις τόσες πολλές και διαφορετικές ζωές. Είναι ωραίο να παίζεις γιατί δεν χάνεις ποτέ το παιδί που κουβαλάς μέσα σου. Γι’ αυτό μ’ αρέσει να παίζω.

Μέσα από την ενασχόληση μου με το θέατρο, έχω καταλάβει ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Το θέατρο είναι μια πολύ προσωπική διαδρομή. Καθένας μας έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης πάνω στα πράγματα. Θέλει πολύ αγάπη, αφοσίωση, ομαδικότητα, αυθορμητισμό και δουλειά πολύ δουλειά κυρίως με τον εαυτό σου. Πρέπει να είσαι ανοιχτός και να έχεις μια ψυχή έτοιμη να χωρέσει άλλο ένα συναίσθημα, άλλο ένα ταξίδι.

Ο Σαίξπηρ λέει στον «Άμλετ»: « Η τέχνη δεν είναι ούτε για τους λίγους, ούτε για τους πολλούς. Είναι για τον καθένα ξεχωριστά.»