«Χωριστά για το μαζί»
Τον τελευταίο χρόνο παλεύουμε χωριστά για το μαζί της τέχνης μας, με κάθε τρόπο… πρόβες διαδικτυακές, σεμινάρια και μαθήματα εξ αποστάσεως, ανταλλαγή σκηνοθετικών οδηγιών τηλεφωνικά, ολιγομελείς πρόβες σε σαλόνια, πρόβες σε πάρκα και παραλίες, πρόβες σε ταράτσες… Μαζί με κάθε τρόπο, στην περίοδο του
χώρια. Αναρωτιέμαι ποιο φίλτρο ξυπνάει αυτή την ανάγκη, και πώς η ίδια καλύπτεται.
Ο Άρθουρ Μίλερ πίστευε πως «το θέατρο και η ποίηση είναι οι δύο τέχνες που βοήθησαν τους ανθρώπους να μείνουν ζωντανοί και να συνεχίσουν να ζουν». Μήπως ακριβώς σε αυτό το γνωμικό κρύβεται η αιτία της ανάγκης για θέατρο σε μια περίοδο παγκόσμιας πανδημίας;
Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσε να σκαρφίζομαι ιστορίες. Βουτούσα με λαχτάρα στις περιπέτειες παραμυθένιων ηρώων και ονειρευόμουν να τις κάνω βίωμα. Ώσπου γεννήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ τις ιστορίες μου. Τότε ήταν που το παραμύθι γινόταν παιχνίδι. Στο ταξίδι μου σε τόπους εκτός της πραγματικότητάς μου, υπήρχαν
πλέον και συνοδοιπόροι. Και τότε το παιχνίδι αποκτούσε πραγματικό ενδιαφέρον. Μεγαλώνοντας η ανάγκη για παιχνίδι δεν ελαττωνόταν. Αντίθετα φούντωνε. Όσο πιο σοβαρή γινόταν η ενήλικη πραγματικότητά μου, τόσο περισσότερο το παιχνίδι γινόταν αναγκαίο κομμάτι επιβίωσης. Έτσι μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι της ίδιας
«πάστας». Μαζί δημιουργούσαμε και δημιουργούμε εναλλακτικές πραγματικότητες. Μετουσιωνόμαστε και ζούμε ζωές άλλων ανθρώπων, χωρίς να πληρώνουμε κανένα τίμημα. Αν αυτό σου θυμίζει κάτι από το μέσα σου, είτε είσαι ερασιτέχνης είτε επαγγελματίας, τότε σίγουρα καταλαβαίνεις την ανάγκη μου, την ανάγκη μας.
Αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ πως θα ήταν εφικτό να παίξεις μια σκηνή ερωτευμένων, ενώ ανάμεσα υπάρχει η οθόνη του υπολογιστή; Μια σκηνή πολέμου πάνω σε ταράτσα, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και μπαλκόνια, από τα οποία οι γείτονες θα παρακολουθούν, σαν να βρίσκονταν σε εξώστη θεάτρου; Ένα ομαδικό ζέσταμα σε
ένα πάρκο δίπλα σε κεντρικό δρόμο, κάτω από τους ήχους των αυτοκινήτων; Μήπως μια προσπάθεια για άσκηση μετάδοσης ήχου σε μια βιντεοκλήση; Κι όμως! Τα κατάφερες! Το έκανες. Εγώ, εσύ, εμείς. Γιατί σε μια συνθήκη που απαιτεί το χώρια, έχουμε ανάγκη το εμείς. Το «Μαζί», τον πρώτο κανόνα του θεάτρου.
Στην περίοδο λοιπόν του φόβου, της μοναξιάς, της έλλειψης ελπίδας… του γκρι, έχουμε την θεατρική τέχνη όπλο, για να ζωγραφίσουμε ένα πιο χρωματιστό παρόν και μέλλον. Γινόμαστε ένα, οι εραστές της τέχνης, «τρώμε το παραμύθι» και παίζουμε!
Σαν να είμασταν παιδιά… πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Φτιάχνουμε νέους κόσμους, μακριά από την παρένθεση ζωής του τελευταίου χρόνου. Μέχρι να μυρίσουμε ξανά το σανίδι, μέχρι να ακούσουμε ξανά το τρίτο κουδούνι.