Ερασιτέχνης· είναι φαντάζομαι γνωστή στους περισσότερους η όχι τυχαία προέλευση της λέξης (ο ερασιτέχνης είναι ο εραστής της τέχνης), που χαρακτηρίζει όποιον ασχολείται με την τέχνη όχι για βιοπορισμό αλλά γιατί «έχει την πετριά», που λέει κι ο λαός μας. Ή το “ψώνιο” λιγότερο κομψά…
Αυτός ο εραστής, λοιπόν, σαν το Συρανό ντε Μπερζεράκ περίπου ή σαν το Νεμορίνο, αντικρίζει την αγαπημένη του, εντυπωσιάζεται, θαμπώνεται, θέλγεται από τα κάλλη της αλλά αισθάνεται τόσο “λίγος”, τόσο “μικρός” για να την πλησιάσει. Δεν έχει την τόλμη να αγγίξει το αντικείμενο του πόθου του που έχει πάρει στα μάτια του μυθικές διαστάσεις και λάμψη εκτυφλωτική. Ώσπου κάποια στιγμή αυτό το μοναχικό προσωπικό δράμα τον οδηγεί σε συναισθηματικό μπλοκάρισμα και παίρνει τη μεγάλη απόφαση «να πέσει στα βαθιά», να κολυμπήσει, να τολμήσει, να αντικρίσει στα μάτια την αγαπημένη, να τη διεκδικήσει. Και να την κερδίσει. Κι αν όχι, δεν πειράζει. Τουλάχιστον προσπάθησε, τόλμησε, αγωνίστηκε.
Ξεκίνησα κι εγώ αυτή τη σχέση στην αρχή πειραματικά, με δέος, θαυμασμό, αλλά και μεγάλη αγάπη για το αντικείμενο του πόθου μου. Αλλά ταυτόχρονα και από την ανάγκη να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα απ’ αυτή τη σχέση, να βρω τρόπους να εκφραστώ και να επικοινωνήσω με τους άλλους.
Από μια ανάγκη να προσφέρω στον εαυτό μου κάτι παραπάνω από άρτο και επιβίωση, κάτι παραπάνω από μια απλή θέαση, κάτι παραπάνω από μια παρατήρηση. Εισχώρησα «στα άδυτα» της τέχνης στην αρχή δειλά και από την κλειδαρότρυπα και στη συνέχεια θαρραλέα – σχεδόν με θράσος- στο δωμάτιο της δράσης. Και από παρατηρητής έγινα συμμέτοχος, από ανενεργή έγινα δράστης. Κι όσο προχωράω τόσο μεθάω από τη μαγεία και τόσο πιο μακρινή γίνεται η παλιά κατάσταση της -από ασφαλή απόσταση, παρατήρησης. Και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ευτυχώς.
Δουλεύω με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού αλλά και την προσγειωμένη αντίληψη ενός ενήλικα. Με την τρέλα του ερασιτέχνη αλλά και τη λογική του επαγγελματία. Είμαι αυστηρή και απαιτητική με τον εαυτό μου και τη δουλειά μου. Δε θέλω να αντιμετωπίζουν το έργο μας με τη λάθος εννοούμενη επιείκεια «επειδή είμαστε ερασιτέχνες», αλλά με όρους καλλιτεχνικής αξίας. Στόχος μου το καλύτερο «επαγγελματικό» αποτέλεσμα.
Σε κάθε προσπάθεια που κάνουμε με τους συνταξιδιώτες μου πέφτουμε και σηκωνόμαστε, σπάμε τα μούτρα μας και γιάνουμε. Αφιερώνουμε χρόνο, κόπο, δυνάμεις, καταθέτουμε την ψυχή μας και τη σώζουμε.
Τι ζητάω; να ζω τη μαγεία, να γίνομαι όλο και καλύτερη, να κοινωνώ «τα μυστικά και ψέματα», να λέω την αλήθεια μου. Το μεγάλο μου κέρδος είναι οι εμπειρίες, τα τραύματα, ο πόνος, η χαρά και η σοφία από το ταξίδι. Η μέθη και η μαγεία από τα κάλλη της αγαπημένης μου..