Με λένε Άννα και είμαι καλά.
Είμαι καλά εκεί που υπάρχει θέατρο. Εκεί που μυρίζω το σανίδι. Εκεί που οι προβολείς ζεσταίνουν
το πρόσωπό μου και η καρδιά μου πεταρίζει ελεύθερη. Στη σκηνή. Γιατί εκεί πάνω αναπνέω
καλύτερα.
Εκεί πάνω φαντάζομαι τον εαυτό μου κι ας είναι η τελευταία εικόνα που θα δω. Γι ´ αυτό
και συνεχώς ψάχνω, πειραματίζομαι. Αναζητώ κάθε φορά νέα σκηνή, νέους συναδέλφους, νέα
ταξίδια που θα με κάνουν πιο γεμάτη, πιο ανθρώπινη.
Γιατί όμως τώρα?
Γιατί όχι νωρίτερα, αφού τόσο αγαπώ το θέατρο? Το σαράκι ήταν πάντοτε εκεί. Το κουσούρι, ο διακαής πόθος, το άσβεστο πάθος - πείτε το όπως θέλετε - ήταν πάντα εκεί. Παρέμενε μέσα μου για χρόνια. Σιωπηλό μεν, αλλά
μέσα μου. Χωρίς να φύγει ποτέ. Χωρίς ποτέ να με εγκαταλείψει. Και όταν η κρίση της ωριμότητας,
μου χτύπησε για τα καλά την πόρτα, τότε το σαράκι χαμογέλασε. Γιατί βρήκε επιτέλους την ευκαιρία
που τόσα χρόνια περίμενε. Σηκώθηκε αργά αργά, τίναξε από πάνω του τη σκόνη χρόνων και μου
σιγοψιθύρισε: «Ή τώρα ή ποτέ !!» Τώραααααααααααα.... βροντοφώναξα με όσο αέρα είχα μέσα
στα πνευμόνια μου και αμέσως υπάκουσα. Από τότε και μέχρι σήμερα, υπηρετώ πιστά τον μεγάλο
μου αυτό έρωτα.
Γιατί όμως δεν είχα ασχοληθεί νωρίτερα με το θέατρο που τόσο αγαπούσα ?
Η απάντηση είναι ήθελα, ήθελα από καιρό, ήθελα βαθιά, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα χρόνο.
Όχι ότι τώρα έχω, απλώς τώρα «φτιάχνω χρόνο» για το θέατρο, παραγκωνίζοντας την
καθημερινότητα με το έτσι θέλω. Γιατί τώρα ξέρω. Ξέρω πόσο σημαντική είναι η Ναουάλ, η
Γρούσα ή ο Ποντζό στη ζωή μου. Ξέρω πόσα πολλά πρεσβεύουν οι ήρωες του μαγικού κόσμου
των λέξεων, των συναισθημάτων και των αισθήσεων στην πραγματική ζωή. Ξέρω τα βαθύτερα
νοήματα που κρύβονται μέσα στα σπουδαιότερα θεατρικά έργα του κόσμου και πόσο λυτρωτικά
μπορούν να γίνουν απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής. Και πρέπει να τα μάθεις κι εσύ. Να τα
διαβάσεις, να τα διδαχτείς. Γιατί άμα τα διδαχτείς, τότε θα τα αγαπήσεις κι εσύ, όπως κι εγώ...
Το θέατρο όμως θέλει δουλειά, θέλει μεράκι, θέλει μεγάλες θυσίες...
Αυτά μου είπαν οι άλλοι που ασχολήθηκαν με το θέατρο πριν από εμένα. Κι εγώ τα δέχτηκα. Τα
δέχτηκα όλα αδιαπραγμάτευτα. Και έβαλα μεράκι και έκανα θυσίες. Κάποιο βράδυ λοιπόν του
χειμώνα, όταν έφευγα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και το τσουχτερό κρύο για μια ακόμα πρόβα, μια
πραγματικά περίεργη ερώτηση ήρθε στο δρόμο μου...
-Ποιος είναι αυτός ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ που πας κάθε βράδυ? Αυτός που θα πρέπει από εδώ
και στο εξής να σε μοιράζομαι?
Χαμογέλασα αυθόρμητα και για λίγο σκέφτηκα. Πολύ λίγο. Μετά, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα τα
λόγια μου σωστά και αποφασιστικά...
«Ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ είναι ένας πολύ ευγενικός και ευαίσθητος κύριος. Είναι ψηλός, αρχοντικός,
άλλοτε αστείος και άλλοτε πολύ πολύ δραματικός. Με κάνει να γελάω με την ίδια ευκολία που με
κάνει να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Έχει πολλή φαντασία, αστείρευτη φαντασία και μιλάει με τα πιο
όμορφα λόγια που έχεις ακούσει ποτέ. Λόγια που γαληνεύουν την ψυχή και φουσκώνουν με αγάπη
την καρδιά. Ενίοτε, σου μιλάει μοναχός του... μονολογεί! Όσο το σκέφτομαι, πιστεύω ότι
πραγματικά αγαπάει τους μονολόγους. Πλάθει απίθανες ιστορίες ηρώων και του αρέσει να τις
διηγείται σε άλλους. Ζει σε σκοτεινούς, αλλά μεγάλους χώρους, γεμάτους ζεστασιά και θετική
ενέργεια. Λατρεύει τη μουσική και τη μυρωδιά του ξύλου. Το αγαπάει το σανίδι, που λέμε. Είναι
σοβαρός, οργανωτικός, πολύ πειθαρχημένος. Έρχεται πάντα στην ώρα του ή και νωρίτερα και
πιστεύει στις πολύωρες, αλλά εποικοδομητικές πρόβες για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Φοράει
φανταχτερά κουστούμια και έχει ευφάνταστα σκηνικά. Αγαπάει τα παιδιά, εξίσου όσο και τους
μεγάλους και τους φροντίζει όλους. Απευθύνεται σε όλους. Κι ας μην τον καταλαβαίνουν πάντοτε
όλοι. Με απλά λόγια θα έλεγε κανείς ότι ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ είναι ένας παιχνιδιάρης,
δημιουργικός, ετοιμόλογος, ονειροπόλος νέος που αρνείται να μεγαλώσει... ένας αιώνιος
έφηβος δηλαδή».
Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη απάντηση ικανοποίησε τη
συγκεκριμένη ερώτηση. Εγώ πάντως
ευχαριστήθηκα πολύ που την ξεστόμισα. Σήμερα λοιπόν, στέκω ανάμεσά σας και δηλώνω
ηθοποιός με περισσή χαρά και υπερηφάνεια κάθε φορά. Δεν έχει σημασία αν είσαι ερασιτέχνης ή
επαγγελματίας ηθοποιός. Ας είσαι καλύτερα ηθοποιός ερωτευμένος με το θέατρο. Εδώ θα ήθελα
να σας εκμυστηρευτώ, μετά βεβαιότητας, ότι θα ασχολούμαι με το θέατρο για πολλά πολλά χρόνια
ακόμα. Ή τουλάχιστον για όσα χρόνια ζω και αναπνέω. Ρεαλιστικά μιλώντας, θα ασχολούμαι με το
θέατρο για όσα ακόμα χρόνια θα μπορώ να θυμάμαι τα λόγια μου και να λέω τις ατάκες μου απ’
έξω. Λιγότερο λυρικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό!
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο... όσο υπάρχει ο κύριος ΘΕΑΤΡΟΣ!