Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου είσαι μέσα στο θέατρο.
Αγγελάκι στο διάδρομο του σπιτιού σου, παράσταση για δακρυσμένους συγγενείς.
Ρόλοι με τα παιδάκια της γειτονιάς, ρόλοι που δεν έπαιξες
στο σχολείο.
Διαβάζεις, βλέπεις θέατρο, γεμίζουν το βλέμμα σου οι μύθοι της εποχής.
Ατέλειωτες συζητήσεις μετά την παράσταση με τις φοιτητικές παρέες.
Περνάει η ζωή και η φωτιά σε καίει.
Μια απόφαση είναι και…
Θέατρο στο σχολείο με τους μαθητές σου σε μια άνυδρη εποχή,
μαγικά εργαστήρια με τους συνάδελφους και…
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Σε μια καφετέρια με άλλους επτά υπογράφεις με χίλια όνειρα το καταστατικό για το Πανελλήνιο Δίκτυο για το θέατρο στην Εκπαίδευση.
Το μωρό μεγάλωσε, το άφησες νωρίς, ενηλικιώθηκε, πήγε παντού, το καμαρώνεις.
Κυλάει ο καιρός, έρχονται τα δύσκολα, σαρώνει η ζωή τα πάντα.
Το θέατρο εκεί για να σε σώσει. Νιώθεις ότι δεν μπορεί, παίζεις σε παράσταση, βγαίνεις για λίγο από το σκοτάδι να πάρεις μια ανάσα και ξαναβουτάς στον πόνο. Σηκώνεσαι και αποφασίζεις να του αφοσιωθείς.
Σχολικές χρονιές γεμάτες μαγικά ταξίδια και παραστάσεις με τους μαθητές σου, ένα αόρατο νήμα να σας δένει για πάντα, εργαστήρια, γνωριμία με εξαιρετικούς ανθρώπους, μοναδική εμπειρία η συνεργασία με το Εθνικό.
Και να σαι εδώ, στη τζενεράλε
(η καλύτερή σου στιγμή με τις θεατρικές ομάδες, η πιο συγκινητική)
για να σε κάνει το θέατρο καλύτερο άνθρωπο,
να σε στηρίξει, να σε γαληνέψει, να σου προσφέρει πολύτιμους ανθρώπους.
Ευγνωμοσύνη…
και χιλιάδες ευχαριστώ…