Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020,
Μετά από 10 παραστάσεις, τα θέατρα κλείνουν λόγω του ιού για ένα μήνα.
Μετά την παράσταση, έχει έρθει ένα τμήμα υποκριτικής από μια σχολή για να μιλήσει με τους συντελεστές. Ενώ μας περιμένουν να βγούμε στην σκηνή μετά την υπόκλιση, εγώ διπλώνω το κοστούμι μου σχολαστικά. Την προηγούμενη φορά, στην πρώτη καραντίνα, είχα αφήσει τα ρούχα μου ανάκατα. Δεν θα κάνω το ίδιο λάθος αυτή την φορά. Τώρα ξέρω. Λέμε πως ίσως ανοίξουμε ξανά τα Χριστούγεννα, ίσως μετά τις γιορτές. Όπως και να ‘χει, λέω ένα σιωπηλό αντίο στον ρόλο μου. Γνωριζόμασταν λίγο, αλλά ζήσαμε μαζί… μια ζωή! Την δική του -σύντομη- ζωή. Χαμογελάω.
Οι μαθητές περιμένουν. Μοιάζουν ενθουσιασμένοι. Νιώθω αυτήν την αμηχανία που έχω όταν συναντάω το κοινό μετά από παράσταση. Αλλά αυτήν την φορά είναι λίγο διαφορετικά. Τί θα πω σε αυτά τα παιδιά που περιμένουν όλο αγωνία να μάθουν για τον Λύσανδρο που μόλις αποχαιρέτησα;
Fast forward. Λίγοι μήνες μετά.
Σάββατο 6 Μαρτίου 2021,
Σήμερα είναι το πρώτο μάθημα της Τζενεράλε. Τα θέατρα είναι ακόμα κλειστά, αλλά εγώ (σαν τον τρελό του χωριού) άρχισα ένα καινούριο project: η Τζενεράλε είναι ένα στούντιο υποκριτικής, δικό μου. Μέσα σ’ αυτούς τους μήνες της σιωπής - του μη θεάτρου - νοίκιασα ένα χώρο, εβαψα τους τοιχους μαύρους και πέρασα ξύλο στο πάτωμα. Καινούργιοι μαθητές με βρήκαν, δεν τους βρήκα. Τον χώρο φυσικά δεν τον έχουν δει. Κάθομαι στο πάτωμα με έναν υπολογιστή, και με κοιτάνε μέσα από την οθόνη.
Αλλά πλέον ξέρω τί να τους πω. Δεν χαρίζω χρόνο πια σε αμηχανίες και ντροπές. Τους λέω για τον Λύσανδρο, τον Τζόρντι, τον Κύριο Κ, τον Κίμωνα, τον Καντίντ και τους άλλους. Τους λέω για τους δικούς τους ρόλους. Τους λέω για όλους αυτούς που θα έρθουν μετά.
Πλέον ξέρω τί να τους πω. Ο ρόλος παίζεται στις παύσεις. Το ίδιο και το θέατρο.
Αυτό είναι το μικρό ταξίδι του φετινού χειμώνα. Πήραμε μια ανάσα, κοιτάξαμε λίγο χαμηλά το ξύλο της σκηνής, βρήκαμε μια χαρούλα, έναν λόγο, ένα γιατί - παύση μα τώρα αναπνοή και ατακάρω.
Το νου σας.